Morgen begint het nieuwe jaar. Mijn lijstje goede voornemens ligt al klaar. Waarschijnlijk is een jaar niet voldoende om het af te werken. Maar dat is meestal zo met goede voornemens zeker?

1. Minder nieuwe spullen kopen en minder afval produceren

2. Minder vlees en vis eten: 1 vleesdag in plaats van 1 veggie-dag

3. Manier zoeken om zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn, ook al wonen we in een appartement zonder grond

4. Zelf kleding leren herstellen, verstellen en maken

5. Laatste loodjes van verbouwing afwerken

6. conditie verbeteren met het oog op Nummer Twee

Ode aan de orderpicker

Mijn horoscoop, nu ja, metroscoop, voorspelt dat mijn energie vandaag voor alles zal zorgen, als ik maar in mezelf geloof. En vandaag komt die energie langs een infuus, dus ik heb even tijd om stil te staan bij mezelf. Want wat rent het leven je toch snel voorbij, terwijl je aan het rennen bent om alles rond te krijgen.

Rennen, daar weten de werknemers van Amazon ook alles van. Een Britse journalist ging laatst undercover als orderpicker voor dit bedrijf en kwam ‘totaal gebroken’ thuis na zijn nachtshift. Elke 33 seconden een pakje ophalen en 17 km afleggen, loodzware arbeidsomstandigheden inderdaad. Maar om hier nu verbaasd over te zijn? De journalist is 23. Mijn schoonvader heeft hetzelfde werk, bij een ander bedrijf weliswaar, maanden gedaan als uitzendkracht. Mijn schoonvader is bijna 60.

Misschien zijn we ons niet goed bewust van wat de job van een ander inhoudt, dat we nu zo verbaasd doen over zulke arbeidsomstandigheden. Aan orderpickers kan je de stand van de economie aflezen, is er veel vraag, zelfs al hebben ze geen heftruckbrevet, dan gaat het goed met de economie. Gaat het slecht met de economie, dan zijn zij de eersten die mogen gaan. Politici laten graag uitschijnen dat sommige werklozen te lui zijn om te werken en dat je altijd werk vindt, als je maar wilt. Net die groep, zonder diploma, zonder specialisatie, die het moet hebben van hard lichamelijk werk, is de groep die zij viseren met zulke uitspraken. Mensen die staan te springen en te smeken om orderpicker te worden, in arbeidsomstandigheden die we afdoen als schandalig en onaanvaardbaar in onze Westerse wereld.

Daarom een ode aan de orderpickers en alle anderen die staan te springen om jobs waar heren politici hun neus voor ophalen.

Ander en beter

Nieuw deze week in Huize Crisismamager: “Thuis afgehaald”. Een beetje gedegouteerd door de grote portie heerlijke paddenstoelenrisotto die we over hadden, herinnerde ik me deze site. Zonder mijn man - de kok - te verwittigen, besliste ik de maaltijd online te gooien.

Een uurtje later was de risotto uitverkocht en mijn geweten gesust. Spannend wel, vreemden aan je deur. Zullen ze het lekker vinden? De commentaren de volgende dag waren lovend, maar ja, had eigenlijk niet anders verwacht, manlief is kok van beroep.

Nu D-day, de laatste dag van de autoverzekering was aangebroken, moest er een andere grote stap terug gezet worden, en luidden we het einde van het tijdperk als auto-eigenaar in. Ik had alles berekend en uit die berekening een logische conclusie getrokken: de auto was te duur en moest weg. We gebruikten hem toch amper. Helemaal afhankelijk van het openbaar vervoer willen we niet zijn, dus werd de eigen wagen vervangen door een Cambio-abonnement. Op het eerste zicht kostelijk met de feestdagen in zicht, maar op jaarbasis zal het pakken goedkoper uitkomen. We gebruikten de auto toch enkel om op familiebezoek te gaan. Boodschappen doen we met de fietskar.

Ondanks dat het een weloverwogen beslissing was, hadden de criticasters weer hopen kritiek. Te duur, geen zekerheid, wat als, wat als, … Ze blijven maar doorgaan, je schrik aanjagen: want een mens kan toch niet leven zonder auto?

Volgens de radio waren het vandaag nog zomerse temperaturen, maar de tocht in huis denkt er anders over. Komende week zal mevrouw het werk van de aannemers eens overdoen, en de ramen winddicht maken. Dat wij – als beginnende en goedgelovige verbouwers – verkeerde keuzes hebben gemaakt, dat kan ik mezelf wel vergeven, maar wat voor zin heeft het superisolerend glas te laten plaatsen, als de plaatsers geen basiskennis hebben van isolatie? Maar ik zal met mezelf maar geen spelletje ‘Wat Als?’ of ‘Had ik maar…’ gaan spelen. In het vervolg luister ik naar Roger: ‘ Wat je zelf doet, doe je beter.’

Kom terug...

'Kom terug.'

Als ik die woorden eens zó zacht kon zeggen

dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken

dat ik ze dacht...

en als iemand dan terug zou zeggen

of desnoods alleen maar terug zou denken

op een ochtend:

'Ja.'

Toon Tellegen

Alles is zo relatief...

Ik heb het in deze blog over hoe je moet jongleren met de ballen die je als jonge moeder in de lucht moet houden. Dat lijkt soms zo zwaar. En dan ineens, staat de wereld stil...

Alles wat je schrijft over een slechte slaper, of 3 paar lakens verschonen op een nacht, is zo futiel.

Doodgaan en sterven is gelukkig altijd een ver van mijn bed show geweest, en zo wilde ik het graag houden.

En dan stopt het, zomaar, niemand die het kan begrijpen. Ineens is hij weg. Je stopt zelf even met ademen, maar blijkbaar was je er onbewust terug mee begonnen.

Je weet niet meer wat zeggen, je weet niet meer wat doen. Als honderden ballonnen de lucht in gaan voor je neefje van 19, voor zijn stamcafé.

Viktor, je was de derde baby die ik een flesje gaf, ik was het toen al wat gewend van je zussen. Als ik kwam babysitten, sliep ik in je waterbed. Je groeide zo snel op, ineens was je een kop groter dan ik, je kwam binnen, gaf iedereen een kus, at iets en was terug weg, want er waren altijd vrienden of de Chiro die op je wachtten.

Ik ben de oudste van onze generatie neven en nichten, jij zou je niet eens kunnen voorstellen dat ik ooit ook op reggae Geel stond.

Ineens waren tractors jouw ding, en ging je aardappels rooien. Dat je niet in de voetsporen van je vader wou treden en vloerder worden, maakte je ons al snel duidelijk. Bomen werden jouw ding.

Spijt komt altijd te laat, en ik heb spijt dat ik je de laatste jaren zo weinig gezien heb, altijd vluchtig bij Moeke. Je bent veel te jong van ons weg gegaan, je had nog zo veel te doen en te beleven.

Je ouders en zussen houden zich sterk. Hebben ze een keuze dan? Er zijn geen woorden voor dit verdriet. Misschien deze: onvoorstelbaar.

Onvoorstelbaar.

Moeilijker dan verwacht...

Sinds mijn tijdelijk contract op school is afgelopen, blijkt het moeilijker dan verwacht terug aan werk te geraken. Het lerarentekort is in Antwerpen blijkbaar zwaar overroepen, en privé-werkgevers geloven niet dat ik werkelijk niet meer in het onderwijs wil werken en niet bij de eerste de beste kans weg ben.

Toen ik zwanger was belden ze om de haverklap voor lange opdrachten en nu is het windstil. Ik stuur minstens 15 brieven de deur uit (bij wijze van spreken) per week, maar die reacties volgen zo langzaam. Maanden gaan erover... Ik kan er toch ook niet aan doen dat ik mijn brief schrijf de dag dat de vacature online komt, of moet ik het omgekeerd doen en pas de laatste dag reageren, en lig ik nu onderaan het stapeltje?

Crisismamager

Crisismamager

Crisis. Nogal een woord. Merk jij dat het ‘crisis’ is? Aan wat merk jij het? Ga je ineens op vakantie naar Tunesië of Egypte in plaats van een rondreis te maken door Azië? Of vang je je douchewater op om later het toilet door te spoelen? Sla je een maaltijd over soms?

Laat het een feit zijn: het woord  ‘Crisis’ heeft voor iedereen een andere betekenis. Voor mij betekent het vooral een gevoel van angst. Wat gaat de toekomst brengen? Zijn we op weg naar Griekse of Spaanse toestanden? Is mijn appartementje binnenkort niets meer waard? Zal ik voldoende kunnen sparen om later groter te wonen? Een nieuw (tweedehands) autootje kunnen kopen als mijn lieve wrakje het opgeeft? Zullen we een leuke reis kunnen maken dit jaar, ook al zijn we nog volop aan het verbouwen?

Nee, ik maak me nog geen zorgen over rekeningen die ik niet kan betalen. En nee, wij ontzeggen onszelf de kleine luxes niet. Mijn Prime-abonnement blijft voorlopig. Als we een keer zin hebben, dan bestellen we gewoon sushi… We zijn bevoorrecht. En toch… dat knagende gevoel van onzekerheid.

Het gevoel dat het niet genoeg is.  Dat je alles moet. Meer dan voltijds werken voor de vrijheid van een beetje geld op de rekening, maar je schuldig voelen omdat Zoontje ’s nachts uit bed gehaald moet worden bij oma omdat je laat werkt. Geen wonder dat hij na bijna 11 maanden nog steeds niet doorslaapt.  Altijd alleen thuis zijn, omdat Man 12 uur per dag werkt. Vandaar het Prime-abonnement dat moet blijven.

Het is crisis. Maar die crisis zit toch vooral in ons hoofd.