Ik heb het in deze blog over hoe je moet jongleren met de ballen die je als jonge moeder in de lucht moet houden. Dat lijkt soms zo zwaar. En dan ineens, staat de wereld stil...
Alles wat je schrijft over een slechte slaper, of 3 paar lakens verschonen op een nacht, is zo futiel.
Doodgaan en sterven is gelukkig altijd een ver van mijn bed show geweest, en zo wilde ik het graag houden.
En dan stopt het, zomaar, niemand die het kan begrijpen. Ineens is hij weg. Je stopt zelf even met ademen, maar blijkbaar was je er onbewust terug mee begonnen.
Je weet niet meer wat zeggen, je weet niet meer wat doen. Als honderden ballonnen de lucht in gaan voor je neefje van 19, voor zijn stamcafé.
Viktor, je was de derde baby die ik een flesje gaf, ik was het toen al wat gewend van je zussen. Als ik kwam babysitten, sliep ik in je waterbed. Je groeide zo snel op, ineens was je een kop groter dan ik, je kwam binnen, gaf iedereen een kus, at iets en was terug weg, want er waren altijd vrienden of de Chiro die op je wachtten.
Ik ben de oudste van onze generatie neven en nichten, jij zou je niet eens kunnen voorstellen dat ik ooit ook op reggae Geel stond.
Ineens waren tractors jouw ding, en ging je aardappels rooien. Dat je niet in de voetsporen van je vader wou treden en vloerder worden, maakte je ons al snel duidelijk. Bomen werden jouw ding.
Spijt komt altijd te laat, en ik heb spijt dat ik je de laatste jaren zo weinig gezien heb, altijd vluchtig bij Moeke. Je bent veel te jong van ons weg gegaan, je had nog zo veel te doen en te beleven.
Je ouders en zussen houden zich sterk. Hebben ze een keuze dan? Er zijn geen woorden voor dit verdriet. Misschien deze: onvoorstelbaar.
Onvoorstelbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten