Kom terug...

'Kom terug.'

Als ik die woorden eens zó zacht kon zeggen

dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken

dat ik ze dacht...

en als iemand dan terug zou zeggen

of desnoods alleen maar terug zou denken

op een ochtend:

'Ja.'

Toon Tellegen

Alles is zo relatief...

Ik heb het in deze blog over hoe je moet jongleren met de ballen die je als jonge moeder in de lucht moet houden. Dat lijkt soms zo zwaar. En dan ineens, staat de wereld stil...

Alles wat je schrijft over een slechte slaper, of 3 paar lakens verschonen op een nacht, is zo futiel.

Doodgaan en sterven is gelukkig altijd een ver van mijn bed show geweest, en zo wilde ik het graag houden.

En dan stopt het, zomaar, niemand die het kan begrijpen. Ineens is hij weg. Je stopt zelf even met ademen, maar blijkbaar was je er onbewust terug mee begonnen.

Je weet niet meer wat zeggen, je weet niet meer wat doen. Als honderden ballonnen de lucht in gaan voor je neefje van 19, voor zijn stamcafé.

Viktor, je was de derde baby die ik een flesje gaf, ik was het toen al wat gewend van je zussen. Als ik kwam babysitten, sliep ik in je waterbed. Je groeide zo snel op, ineens was je een kop groter dan ik, je kwam binnen, gaf iedereen een kus, at iets en was terug weg, want er waren altijd vrienden of de Chiro die op je wachtten.

Ik ben de oudste van onze generatie neven en nichten, jij zou je niet eens kunnen voorstellen dat ik ooit ook op reggae Geel stond.

Ineens waren tractors jouw ding, en ging je aardappels rooien. Dat je niet in de voetsporen van je vader wou treden en vloerder worden, maakte je ons al snel duidelijk. Bomen werden jouw ding.

Spijt komt altijd te laat, en ik heb spijt dat ik je de laatste jaren zo weinig gezien heb, altijd vluchtig bij Moeke. Je bent veel te jong van ons weg gegaan, je had nog zo veel te doen en te beleven.

Je ouders en zussen houden zich sterk. Hebben ze een keuze dan? Er zijn geen woorden voor dit verdriet. Misschien deze: onvoorstelbaar.

Onvoorstelbaar.

Moeilijker dan verwacht...

Sinds mijn tijdelijk contract op school is afgelopen, blijkt het moeilijker dan verwacht terug aan werk te geraken. Het lerarentekort is in Antwerpen blijkbaar zwaar overroepen, en privé-werkgevers geloven niet dat ik werkelijk niet meer in het onderwijs wil werken en niet bij de eerste de beste kans weg ben.

Toen ik zwanger was belden ze om de haverklap voor lange opdrachten en nu is het windstil. Ik stuur minstens 15 brieven de deur uit (bij wijze van spreken) per week, maar die reacties volgen zo langzaam. Maanden gaan erover... Ik kan er toch ook niet aan doen dat ik mijn brief schrijf de dag dat de vacature online komt, of moet ik het omgekeerd doen en pas de laatste dag reageren, en lig ik nu onderaan het stapeltje?