Crisismamager
Crisis. Nogal een woord. Merk jij dat het ‘crisis’ is? Aan
wat merk jij het? Ga je ineens op vakantie naar Tunesië of Egypte in plaats van
een rondreis te maken door Azië? Of vang je je douchewater op om later het
toilet door te spoelen? Sla je een maaltijd over soms?
Laat het een feit zijn: het woord ‘Crisis’ heeft voor iedereen een andere
betekenis. Voor mij betekent het vooral een gevoel van angst. Wat gaat de
toekomst brengen? Zijn we op weg naar Griekse of Spaanse toestanden? Is mijn
appartementje binnenkort niets meer waard? Zal ik voldoende kunnen sparen om later
groter te wonen? Een nieuw (tweedehands) autootje kunnen kopen als mijn lieve
wrakje het opgeeft? Zullen we een leuke reis kunnen maken dit jaar, ook al zijn
we nog volop aan het verbouwen?
Nee, ik maak me nog geen zorgen over rekeningen die ik niet
kan betalen. En nee, wij ontzeggen onszelf de kleine luxes niet. Mijn
Prime-abonnement blijft voorlopig. Als we een keer zin hebben, dan bestellen we
gewoon sushi… We zijn bevoorrecht. En toch… dat knagende gevoel van
onzekerheid.
Het gevoel dat het niet genoeg is. Dat je alles moet. Meer dan voltijds werken
voor de vrijheid van een beetje geld op de rekening, maar je schuldig voelen
omdat Zoontje ’s nachts uit bed gehaald moet worden bij oma omdat je laat
werkt. Geen wonder dat hij na bijna 11 maanden nog steeds niet doorslaapt. Altijd alleen thuis zijn, omdat Man 12 uur per
dag werkt. Vandaar het Prime-abonnement dat moet blijven.
Het is crisis. Maar die crisis zit toch vooral in ons hoofd.
